Er was ooit eens een meisje
Met een huidje van satijn
Ze had mooie heldere ogen,
En haren als jasmijn.
Ze was vrolijk, en had de mensen lief
Daar door werd ze mijn hartedief
Helaas het meisje ging vaak treuren,
Omdat ze verloor haar lief.
Soms was ze niet meer aardig
En dat bezorgde ook veel grief
Maar ik wist, van de prins
Die haar zou kussen.
Die haar hart zou maken; VRIJ!
Dat maakte het mooie meisje weer blij,
En huppelde samen met haar Prins,
Zij aan zij ,langs wegen en wei.
Dit is geen legende, maar gewoon een feit.
Sprookjes worden werkelijkheid
Het mooie meisje is nu een prinsesje
En kan doen en laten wat ze wil.
En alle anderen ?
Ach, die zijn nu even ….Stil !
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten